Op een meerdaagse architectuur-excursie door Antwerpen besloot ik een keer niet de gebouwen maar de mensen in de straat vast te leggen; de gebouwen kon ik immers ook wel googelen als ik weer thuis zou zijn. Maar de ontmoetingen met de mensen, bewoners of passanten, wilde ik niet missen. Zo sateliteerde ik rond het door de stad trekkende reisgezelschap en legde in de marge van de met stemverheffing uitgesproken toelichtingen van de gidsen voorbijgangers vast, soms gevraagd, soms ongevraagd. Ik voelde me weer even de kleine jongen uit mijn jeugd die vaak op een clowneske wijze de aandacht probeerde te trekken. Dit keer niet met petje dat bij bepaalde bewegingen licht gaf, maar met een camera die als een toverstokje de mensen voor mijn lens toegeeflijk maakten.
